Frå Netflix: Tallulah (Sian Heder, 2016)
Netflix har tatt over verden med storm etter sine unike og kvalitetssikre serier, og jeg må innrømme at jeg selv liker flere av seriene deres, men når det kommer til en Netflix-original filmene holder jeg ikke akkurat pusten i forventning. Denne gangen overrasker streamertjenesten, og viser at de kan lage både filmer og serier, en film i det minste.
Filmen tar oss til nye høyder ved disfunksjonelle familierelasjoner og halvgale tenåringer idet Tallulah (Ellen Page) kidnapper en ettåring fra en distré rik Beverly Hills mor som er mest opptatt av å få seg et ligg. I Tallulahs forvirring drar hun til sin ekskjærestes mor (Allison Janney) i håp om å få mest mulig penger ut av henne.
Sian Heder har satt sitt preg på filmen som regissør og manus forfatter, hvor hun tidligere har vært med på å skrive Orange Is the New Black som har gjort en enorm suksess. Ellers er skuespillere som Ellen Page, Allison Janney og Zachary Quinto (en personlig favoritt) med på å både imponere og skape en god, sær atmosfære sammen. Historien er spesiell (et stjålet barn av en hjemløs tenåring kan umulig slå feil) og hele filmen ender med å gi publikum en feel-good følelse og et smil om munnen. – Julie Aaen
Frå Viaplay: Grimsby (Louis Leterrier, 2016)
Eg er ikkje spesielt stor fan av Sacha Baron Cohen. I hugsar godt kor eg lo av Ali G-filmen og Borat (Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan), men ingen av dei har freista veldig å sjå igjen. Vurderte ikkje ein gong å sjekka ut verken Bruno eller The Dictator, då shtick-en hans byrja å bli gammal. Men denne høyrde eg plutseleg litt positiv buzz om denne her. Sjokkerande morosam sa ein kompis. Vel, han hadde ikkje feil…
Filmen handlar om mindre intelligente britiske hamnebybebuaren Nobby (Cohen), som gjenforeinast med sin lenge sakna bror Sebastian (Mark Strong). Han har vakse opp til å bli ein MI6-agent, og endar opp i heimbyen for å stoppe eit attentat. Forviklingar gjer so dei må på rømmen i lag, og nysta opp i ein stor konspirasjon som truar den verda. Humor fylgjer.
Dette er godt mogleg den drygaste komedien du ser i år. Dei dreg dei grove og grisete vitsane so mykje lenger enn eg nokon gong hadde forventa, og resultatet er ein film som det er nesten umogleg å ikkje le av. Det er ikkje all humoren som er like «smart» eller «sømmeleg» eller «nødvendig», men utover filmen visar det seg at meir arbeid er lagt i gjennomføringa enn ein kanskje forventa av ein slik film.
Ein av hovudgrunnane til at filmen funkar sopass bra som den gjer er at Mark Strong er med, og spelar agentrolla si med imponerande kontroll på steinansiktet. Hans «straight man» til Cohen’s tullete hooligan gjev alle scener ein ekstra dimensjon, uansett kor absurd teit det som skjer er. I tillegg har han fått eit knippe actionscener som er noko av det betre eg har sett i ein film som hovudsakleg er komedie. Men sopass burde ein vel forventa frå regissøren av (dei gode) Transporter-filmane… Eg skal ikkje argumentera for at Grimsby er ein ny milestolpe innan action-komediesjangeren, men om ein har mage for litt elefant-på-elefant-greier bør den underhalde stort. – Kristian Kvamsøe
