«De Uskyldige» – Verdens mest misvisende tittel?
Manusforfatter og regissør Eskil Vogt er ikke fremmed for den psykologiske thrilleren. I 2017 skrev han manuset til Joachim Triers Thelma som satte spor i norsk skrekkfilmhistorie med overnaturlige og dypt ubehagelige grøss. Jeg mener at Vogt med De Uskyldige fortsetter i det samme, gyselige sporet som den gang. De Uskyldige handler grovt fortalt om ni år gamle Ida (Rakel Lenora Fløttum) og hennes ikke-verbale, autistiske storesøster, Anna (Alva Brynsmo Ramstad). De flytter med familien inn i en blokk i det som kan være hvilken som helst forstad på Østlandet. Ida og Anna blir raskt kjent med to andre barn fra området, Benjamin (Sam Ashraf) og Aisha (Mina Yasmine Bremseth Asheim), og de fire finner raskt ut at det er noe unormalt ved relasjonen deres. Små, barnslige påfunn blir dødelig alvor. Som med alle psykologiske thrillere ligger ikke spenningen i frykten for et monster, men frykten må genereres av andre elementer i filmen. I De Uskyldige er det umulig å ikke nevne effekten de gode skuespillerprestasjonene har på det endelige utrykket. Hovedrollene spilles av relativt unge skuespillere uten tidligere erfaring. Det er derfor desto mer skremmende når de spiller så godt at hårene reiser seg på armene. Jeg tror de fleste kjenner til hvor uhyggelige barn kan være (se: The Shining, The Grudge, The Exorcist osv.). Barna er på sitt aller mest uhyggelige her i trange blokkleiligheter og kjellerboder. Uhyggen skapes av kontrasten mellom en vanlig oppfatning av barn som bokstavelig talt uskyldige og hendelsene som utfolder seg på lerretet. Jeg må innrømme at jeg ikke er noen stor tilhenger av psykologisk thriller, og at det dype kroppslige ubehaget man får av å vite at noe tragisk er rett rundt hjørnet ofte truer med å tvinge meg ut av kinosalen; jeg forlot faktisk salen under en visning av Thelma i 2017. De Uskyldige skaper en bedre balanse mellom ubehag og nysgjerrighet som holdt meg fast i stolen og i salen. Balansen handler til dels om en fengende historie og et innlevd ønske om å vite hvordan historien ender, men også om at De Uskyldige er et godt stykke filmkunst. Filmen har godt skuespill, slående vakker kinematografi og musikk som fanger og forsvinner inn i historien. Det er påfallende hvor skummelt det kan være i en forstadsblokk midt på lyse dagen. De Uskyldige – Regissert av Eskil Vogt. Med Rakel Lenora Fløttum, Alva Brynsmo Ramstad, Sam Ashraf og Mina Yasmine Bremseth Asheim. Aldersgrense: 15 år. Spilletid: 1t 57min Land: Norge Norgespremiere: 03.09.21
«Candyman» – Biene er framleis skumle
Denne spirituelle oppfølgjaren til filmen frå 1992 med same namn følgjer Anthony og Brianna, eit velståande par som nyleg har flytta inn i ei fin leilegheit i Cabrini-Green området i Chicago. Det same området som berre eit par tiår før var eit bustadprosjekt betydeleg plaga av ei urban legende om ein mann med ein krok for hand. Inspirert av dette begynner Anthony (Yahya Abdul-Mateen II) å sjå etter nytt materiale til kunstkarriæra si, men i søken sin oppdagar han ting frå ei grumsete fortid som vil tilbake i lyset. Candyman er ein skrekkfilm som gjer akkurat det den skal og litt til. Likevel er den er eit godt stykke frå å kallast eit meisterverk, men Nia DaCosta leverer eit veldig sterkt produkt med sin nyaste film. Med Jordan Peele sitt bidrag på manus og i produsentstolen får filmen eit kjend preg av filmar som Get Out og Us, men med DaCosta bak kamera blir opplevinga eit friskt pust i sjangeren. Filmen stiller stadig med nydelege bilete som nesten hypnotiserer i kinosalen, og set ei heilt spesiell atmosfære som held seg gjennom heile speletida. Filmen tar for seg ganske alvorlege tema, med rasisme i USA og problema det fører til som eit hovudfokus. Dette blir lagt fram på ein solid måte, men det kjennes ut som DaCosta og kompani kunne brukt enda meir tid på å få etablert det bodskapet dei vil ha fram i forteljinga då det heile blir litt hasta og svulmande ved sida av karakterane dei prøvar å utvikle på same tid. Når det kjem til karakterane derimot, er desse svært godt spelt. Yahya Abdul-Mateen II og Teyonah Parris er gode i rollene sine, og med eit godt bidrag frå Nathan Stewart-Jarrett fører det til god kjemi blant karakterane som er veldig interessant å følgje med på. Som ein fan av originalfilmen frå 1992 var eg nervøs for at denne ikkje skulle kunne halde mål, men eg må seie meg veldig positivt overraska. DaCosta brukar det allereie solide materialet frå originalen og byggjer vidare på det med relevante og nytenkjande element som fører til at Candyman blir ei god skrekkfilmoppleving eg vil anbefale til alle interesserte. «Candyman» regissert av Nia DaCosta. Spilletid: 1 timer og 31 minutter. Skuespillere: Yahya Abdul-Mateen, Teonah Parris, Nathan Stewart-Jarrett. Aldersgrense 15 år.