Kunne eg truffe ein regissør som ville vorte moro og ta ein pils med, er det alle andre enn Roy Andersson. Han skapar uansett skjønne måleri frå det ufyselege i kvardagen. Vakker poesi frå gufsen melankoli og trist meiningslausheit.
Kosmorama-toget dundrar vidare. Her er skribentane sine tankar om eit par utvalde filmar frå onsdagen.
Det er sjeldent en biografisk film føles så ekte som denne. Den er til tider vanskelig og hjerteskjærende å se på, samtidig som den kan være utrolig morsom.
Kosmorama kan by på mykje rart. Alt frå koreanske drama til Nicholas Cage, godguten sjølv.
Med eit dryss fransk nybølgje og ein bit Wes Anderson vert The Climb ein veldig artig komedie.
Høytiden for trønderske filmnerder og kinomennesker faller på ny over vårt kjære Trondheim.
Redigeringa og både bilete/ljodklippinga er kjempeunderhaldande. Dialogen er vittig og smart.
For nokon som ikkje vaks opp på nittitalet er filmen i overkant avhengig av nostalgi, men Jonah Hill gjer uansett ein dyktig jobb som førstegongs-regissør.
En utrolig ubehagelig og vakker kamp om å ta tilbake egen identitet, fremstilt på en original måte.
Skummel realitetssjekk. Dokumentaren følgjer liva til tre tvillingbrødre, skilt ved fødselen, som vert gjenforent i ein alder av 19. Historia tek raskt ein mørk sving.