BIFF tikker videre og våre skribenter har fått med seg enda mer film. Jonas har vært vitne til den absurde og frydefulle opplevelsen som er Cold Case: Hammarskjöld og den engasjerende kinesiske detektivfilmen The Shadow Play. Ingrid derimot falt for en oppvekstkomedie utenom det vanlige i House of Hummingbird og har sett den premiereklare norske filmen Disco med Josefine Frida i hovedrollen.
Jonas sine høydepunkter:
Cold Case Hammarskjöld, regi av Mads Brügger
Eg har nokså store problem med akkurat korleis eg skal skildre denne dokumentaren. På forhand av å sjå filmen fekk eg ein kort gjennomgang av min med-skribent og tidlegare redaktør Elias, som summerte det som ein slags kontrollert galskap i dokumentarformat. Dette visa seg å vere ein veldig passande forklaring, ettersom eg trur aldri eg har sett noko likande denne dokumentaren. Premisset er enkelt nok; to journalistar forsøk å finne svar på kva som skjedde med FNs generalsekretær, Dag Hammarskjöld som døydde i ein flyulukke i 1961. Forbi dette utviklar (eller devolverar) filmen til ei sprø jakt etter ein organisasjon av leigesoldatar som kanskje eller kanskje ikkje har operert i Afrika på britiske ordre. Å summere denne filmen er ei umogleg oppgåve utan å finne kontekst og fleire kjelder for å forklare akkurat kva denne dokumentaren har komme over. Eg er framleis usikkert på om heile filmen er ein komplisert spøk, eller eit reelt faktum. Sjå den viss du vil vere mektig forvirra kvar gong du tenkjer over innhaldet.
Her er også kva Elias tykkja om filmen når han såg den tidlegare i år:
Cold Case: Hammarskjöld handlar, til å byrje med, om Hammarskjöld-saka på slutten av 60-tallet, der flyet til FNs generalsekretær Dag Hammarskjöld styrta utanfor det som på den tida vart kalla Nord Rhodesia. Filmen følgjar ein kjent konspirasjonsteori som hevdar at Hammarskjöld sitt fly vart styrta av private militære grupper i området. Filmen avsporar uansett raskt og byrjar å følgje papirarbeid og vage rykte over større delar av det afrikanske kontinentet. Filmen endar opp langt inne i eit virvar av dokument, vitner og med den mystiske organisasjonen South African Insitute of Maritime Research under lupa. Denne skal, i følgje hovudpersonen, ha hatt hand i det meste av konfliktar og nasjonar i Afrika dei siste 50-åra. Eg har aldri sett ein dokumentar som eg har hatt så store problem med å tru på som denne. Konspirasjonen den foreslår verkar heilt vill, og eg veit ikkje ein gong korleis eg skal byrje å tolke konklusjonen. Resultatet er uansett ein heseblesande reise igjennom Zambia og Sør-Afrika med ein filmstil som er heilt utanom det meste du kjem til å sjå. Det stilfulle samspelet mellom regissør Mads Brügger og privatetterforskaren Göran Bjorkdahl er ein fryd ein sjeldan vert servert på film, og endå sjeldnare i ein dokumentar.
The Shadow Play, regi av Lou Ye
The Shadow Play er ein neo-noir thriller og detektivfilm som tek plass i Kina og Hong Kong over ein periode på rundt 25 år. Handlinga sentrerer rundt to menn, entreprenørar i eigedomsutbygging, og ein politimann som etterforskar dødsfallet på den eine av eigedomsutviklarane. Etter eigedomsutviklaren Tang (Zhang Songwen) då døyr på mistenksamt vis grav etterforskaren Jiadong (Jing Boran) igjennom livet hans for å finne ein løysning på kven som myrda han. Jiadong vart innblanda i den mørke sida av kapitalistiske utviklinga av Kina som føregjekk etter landet opna opp på 80-talet. Korrupsjon innan det kinesiske politiet vart og på moro vis framstilt som ei sjølvfølge. Vår hovudkarakter er då ein av dei ‘gode’, som ikkje tek pengar men fortsett stødig vidare. Likevel endar han opp personleg involvert og han må løyse saken utanfor lovens rammer.
Handlingsforløpet her unngår å fortelje tilskodaren noko, den visar berre kva som skjer og let den enkelt lause det. Dette betyr at ein må følgje med til ei kvar tid, for å ikkje miste noko viktig. Stilen til filmen uttrykker dette sterkt med å vere kjempehyppig klippa, utan noko stans. Dette er både filmens sterke og svake side. Filmen krev aktive tilskodarar, som er villige til å sitje å verkeleg vart slukt inn i universet den presenterer. Forma er og nesten dokumentarisk, informasjon vart presentert på ein måte ein kanskje ville forventa frå ein langformat nyheitsreportasje. Dette, saman med den underlege og uregelmessige klippemetoden, er for eksempel mange hoppklipp (jump cuts), gjer filmen til ein eineståande oppleving. Vekslande ljos og fargar er og med på å skape eit spesielt uttrykk ein skal gå langt for å finne andre stadar. Det alternerast mellom fargerike, stilfulle og polerte scener, til dystert, mørkt og realistisk; ofte frå eit klipp til det neste. Alt spinn stadig vidare ut av kontroll, og akkurat som på ein berg-og-dal-bane, vil du enten kome deg av eller så vil du ha meir.
Ingrid sine høydepunkter:
Året er 1994 og vi befinner oss i den sørkoreanske hovedstaden Seoul. Byens raske økonomiske utvikling fungerer som et bakteppe for historien i filmen. House of Hummingbird skildrer livet til den ensomme åttendeklassejenta Eunhee. Hun bor i en liten leilighet i 10. etasje sammen med sine foreldre og to eldre søsken. Men selv i den trange leiligheten virker det som om ingen i familien hennes egentlig klarer å forstå eller bry seg om hvordan hun egentlig har det. Filmen presenteres som et klassisk klisjefylt oppvekstdrama og tikker av på alle de typiske trope-boksene innenfor den sjangeren. Likevel er det noe utrolig menneskelig, skjørt, fint og realistisk over Hummingbird som en ikke finner noen andre steder i denne sjangeren. Selv om filmen gjerne kunne vært 20 minutter kortere og blir litt treg til tider, er den aldri kjedelig. Hovedrolleinnehaveren Park Ji-hu bærer mye av filmen og skal ha mye av æren for at House of Hummingbird blir til den utrolig kontemplative, humoristiske og forfriskende historien som den er.
Disco:
Jeg vil også nevne den nye norske storfilmen Disco som dessverre var nokså skuffende. Mirjam er regjerende verdensmester i discodans samtidig som foreldrene hennes nærmest er frontfigurer i den oslo-baserte menigheten “Friheten.” Mirjam er vokst opp i et hjem der det å tro på gud er en selvfølge, men hjemmet hennes er ustabilt og full av fasader der de sjeldent snakker om problemene sine lengre, bortsett fra at Jesus er svaret på dem. Filmen har og interessant nok en nokså viktig tematikk, men lider sterkt av at hovedkarakteren forblir alt for passiv i sitt eget liv
Andre nevneverdige filmer:
Ellers har jeg sett russiske Acid der de to kompisene Pete og Sasha blir vitne til at deres venn hopper ned i døden fra en balkong mens han er høy på syre. A Dark, Dark Man er en kasakhstansk film om politi-korrupsjon i en nokså øde landsby da en ustabil mann nærmest blir valgt ut som den skyldige i en mordet på en 12-åring. En journalist dukker opp og stikker kjepper i hjulet på politiets plan om å få mordetterforskningen ryddet av veien så fort som mulig.
Trailere:
