Å leve i Sovjetunionen tyda å stadig vere klår for å når som helst kunne verte råka av statleg makt. Realiteten for dei aller fleste borgararane i landa var at liva deira var utan verdi. Denne kjensla av villkårlegheit vart fanga på eit engasjerande vis av regissør Andrej Kontsjalovskij.
Shiva Baby er ei underhaldande komedie som med grøssar- og kammerspiel-element kjennast svært forfriskande. Filmen har ei god spaningskurve, og ein tydeleg intensitet – samstundes som den finn mange morosame familiesituasjonar å gjere narr av.
Kva skjer då når det filippinske idolet Paulo Avelino blunkar til ei tilfeldig syttenårig skulejente under ein kjøpesenterkonsert? Ganske mykje skal det vise seg når ho gøymer seg i lasteplanet på bilen hans, overtyda over at blunket er eit teikn på at dei er meint for kvarandre.
Regissør Catarina Vasconcelos gjev eit innblikk i korleis oss menneskje sansar verda individuelt. Ho gjer dette med ei historie – hennar familie sin historie – skildra med eit uttrykk som i utsjånad liknar framkalla minne frå barndomen.
I det heile er Black Bear ein ungdommeleg spenstig film. Den er nærast umogleg å sjangersette, og er på sitt beste når du ikkje heilt veit kva som hender. Filmen er kanskje ikkje noko meisterverk, men forrykande god underhaldning; spesielt for dei som greier å følgje med i svingane.
Fransk metafiksjonell «off-beat» seriemordarfilm om ein sosialt tilbakeståande kar som likar skinnklede, og filmar film med eit videokassettkamera. Det vert vanskeleg å finne ein film som er meir skreddarsydd til min personlege filmsmak.
Peder må dessverre ta seg litt fri fra festivalen for å arbeide med skoleoppgaver. Jonas er uansett sterkt til stede i diverse kinosaler, og har fått med seg to gode filmer og en svært (svært!) dårlig en.
Da er det endelig helg! Om man har litt tid til overs og kunne tenke seg å se en god festivalfilm kan utvalget virke lammende stort. For å gjøre utvelgelsesprosessen litt lettere har vi skribentene satt sammen en liten liste med våre personlige favoritter fra årets festival.
Herregud for en sjarmerende film! Det er lenge siden jeg har sittet gjennom en film med et glis om fjeset, men gjett om det ikke var nettopp det jeg gjorde med denne filmen.
Rettsaksdramaene kommer som en perle på en snor under årets festival, og våre anmeldere har fått med seg to av disse. I tillegg har Jonas fått sett det hallusinatoriske iranske selvmordsdramaet Dance With Me.