Frå Netflix: Hush (Mike Flanagan, 2016)
Jeg må ærlig innrømme at jeg ikke er noen stor fan av skrekkfilmer. Ikke fordi jeg synes det er skummelt og ekkelt, men fordi det gjerne er dårlige, oppskriftsbaserte, klisjéfylte møkkafilmer. Likevel hender det at jeg setter på en skrekkfilm, når jeg har scrollet meg gjennom Netflix et par ganger uten å finne noe av interesse. Jeg snublet over Hush, en film som handler om en døv kvinne som bor alene i skogen, med kun ett nabohus. Da det plutselig møter opp en maskert morder på døra, ender vi opp med å følge en meget tilfredsstillende katt og mus-lek.
Det er ikke det at filmen skiller seg så veldig ut fra andre skrekkfilmer. Det er noen billige jump-scares, og en maskert morder er vel heller ingen original karakter i skrekkfilmer. Likevel var det noe som fanget meg med Hush, noe spesielt. Det er kun fem skuespillere i filmen, der en av dem kun dukker opp på en dataskjerm. Hele historien foregår i ett og samme område, noe jeg alltid har likt med filmer (Phone Booth fra 2002 er vel prakteksempelet på dette). Det mest spesielle må nok være at filmen har i underkant av 15 minutter med dialog. Som tidligere nevnt er hovedkarakteren Maddie (Kate Siegel) døv, og maskerte mordere er heller ikke kjent for å være særlig snakkesalig av seg. Det resulterer i at over 70 minutter av filmen er uten dialog, noe som gjør hele skrekkaspektet enda mer nervepirrende. Om du er som meg, og skyr unna skrekkfilmer, vil jeg uansett anbefale å gi Hush en sjanse. Og om du er som andre, som elsker skrekkfilmer… vel, da må du definitivt se denne.
- Kristoffer Angelo
Frå Viaplay: Calvary (John Michael McDonagh, 2014)
Der nok inga hemmelegheit for faste lesarar (har me nokon?) at eg er fan av McDonagh-brørne sine filmar. No er endeleg Martin sin tredje på veg ut (sjekk ut traileren her), og av den grunn kjende eg at det passa med ei framheving av John Michael sin til no siste film som har kome ut her til lands (kinoane ser ut til å ha hoppa over War on Everyone). Ein ting dei begge er flinke til er å skrive gode roller til Brendan Gleeson, som er med i halvparten av deira samla filmografi. I Calvary står Gleeson åleine på hovudrollelista, og det er ei rolle han verkar skapt for.
Han spelar Father James, ein katolsk prest i ei lita irsk bygd ikkje lagt frå Sligo. Filmen opnar med eit skriftemål. Ein mann fortel om korleis ein prest mishandla han då han var liten, og som hemn skal han ta livet av James. Ikkje fordi han spesifikt fortener det, men fordi det vil skade kyrkja meir å miste ein god prest. James vert gjeve ei veke til å klargjera ting, seie farvel osb., og det er den veka filmen fylgjer.
Eg er nok litt over gjennomsnittet glad i å sjå Brendan Gleeson gå rund å vere smart, vittig og irsk, men det er nettopp det som er styrken til denne filmen. Dette er ikkje ein spenningsfilm der det er ein kamp mot klokka om å finna ut kven som kom med trugselen. James veit heile tida kven det er. I staden går han rundt og prøver å løyse daglegdagse problem flokken hans har, som han alltid ville gjort, samtidig som han gjer ein god del filosofering. Det er ein glede å bli kjend med bygda hans, full av meir eller mindre artige karakterar. Til tider kan filmen minna om ein veldig irsk, meir vaksen eller mørkare versjon av ei Wes Anderson-kreasjon, berre utan alle dei visuelle trekka han er kjend for. Totalt sett er Calvary ei herleg tragisk vandring i irsk landskap.
- Kristian Kvamsøe
