Festivalen suser og går, og denne gangen har Jonas beveget seg ut i verden med filmer fra vidt forskjellige verdenshjørner; Hvitur, Hvitur Dagur fra Island og Bacaru fra Brasil. Ingrid har latt seg sjarmere av dokumentaren om den skotske jenta Gemma som har vokst opp under harde kår.
Ingrid sine høydepunkter:
“Scheme Birds“, regi av Ellen Fiske & Ellinor Hallin
Den unge foreldreløse tenåringsjenta Gemma har vokst opp under harde kår i den lille byen Motherwell utenfor Glasgow i Skottland, en by tynget ned av sine sosiale problemer og arbeidsledighet. Hverdagen til Gemma og de andre ungdommene i byen er blek og preget av en rekke voldelige/vennlige slåsskamper, alkoholinntak og stoffmisbruk. Flere av de unge menneskene vi møter i denne dokumentaren har også vært inn og ut av fengsel opptil flere ganger. Scheme Birds er et usminket og rått portrett av ei jente fanget i begrensningene som kommer i det lokalsamfunnet hun har vokst opp i og som mot sine odds klarer å takle alle ballene som livet kaster i hennes retning. Gemma er som skapt for å være foran kamera og har en helt formidabel tilstedeværelse som sitter lenge igjen i kroppen etter at rulleteksten er ferdig. Kinematografien i filmen er også helt enestående og empatien for hovedkarakteren farges ofte av intime og flotte nærbilder av de menneskene vi blir kjent med. Alt i alt er dette en fantastisk og rystende dokumentarfilm om ei jente som strever med å være mer enn det stedet hun kommer fra. Dette er en film som kommer til å sitte lenge igjen i kroppen hos de fleste.
Jonas sine høydepunkter:
“Hvitur, Hvitur Dagur“, regi av Hlynur Palmason
Ingimundur (Ingvar Sigurdsson), frustrert og i sorg etter tapet på kona si grav igjennom fortida hennar for å finne svar på kvifor ho døydde. Han er såra og mistenksam på at kona hans var utru. Dagane hans går på å byggje ein heim for dotter hans, hennar mann og hans barnebarn. Ein kollasj av årstidenes effekt på garden han renoverer visar den islandske naturens krefter. Opningstittelen inneheld eit dikt som fortel om korleis dei døde våk over dei levande etter deira død, og filmen speglar dette med kameraets bevegelse. Det har to former: statisk og stabilt, som om nokon observerer, og glidande som om det følg etter karakterane. Presentasjonen er dyster og realistisk, eit kjennetrekk frå nordisk, spesielt islandsk, film. Ingimundurs søken på svar førar han til ekstreme handlingar. Han lid av aggresjonsproblem, og verkar som han ikkje er tilfreds med livssituasjonen sin (men han tek ingen steg for å endre seg). Hans dotterdotter er grunnen for at han fortset, og så lenge ho er med han, er han ikkje einsam. Ein forteljing om tap og sokn, Hvitur, Hvitur Dagur kjem aldri fram til eit svar, men visar ein mann i personleg krise frå eit empatisk perspektiv.
“Bacarau“, regi av Juliano Dornelles og Kleber Mendonca Filho
Vinnaren av årets jurypris på Cannes filmfestival, Bacarau er ein merkeleg film å spikre ned. Satt til den brasilianske landsbygda, Bacarau omhandlar ein landsby som er nokså kutta av resten av landet. Menneskje som bur der og i området har eit tett band; dei er eit fellesskap. Handlinga tek av når ein gard på utsida av landsbyen vart angrepet og alle som lev der myrda. Ei gruppe med leigesoldatar er i område for å myrde folk og dei tok stor glede i å gjere dette. Mange spørsmål vart presentert, få av dei svart. Kvifor dei er der, kvifor dei myrdar landsbygda og landsbygdas respons på denne aggresjonen er ikkje forklart, men ein kan bygge eigne meiningar om akkurat kva det var som skjedde. Eg kjenner at eg ikkje kan fullt forklare denne filmen sjølv, oppgåva må gis til nokon som har ein god ide om kva Brasil er, og kva denne filmen nøyaktig prøvar og seie. Men for å gje ein tolking: filmen speglar mykje av problema i Brazils kultur på ein kritisk måte, samstundes som den nesten hyllar dei. Den er sarkastisk og satirisk, og har ingen problem med å vere noko særeiget.
Trailere:
