«Dune» – Storslagen science fiction
Etter å ha blitt utsett med nesten eit heilt år, er endeleg Denis Villenueve sin adapsjon av science fiction romanen til Frank Herbert frå 1965 i ferd med å lyse opp lerret i heile verda.
«Candyman» – Biene er framleis skumle
Denne spirituelle oppfølgjaren til filmen frå 1992 med same namn følgjer Anthony og Brianna, eit velståande par som nyleg har flytta inn i ei fin leilegheit i Cabrini-Green området i Chicago. Det same området som berre eit par tiår før var eit bustadprosjekt betydeleg plaga av ei urban legende om ein mann med ein krok for hand. Inspirert av dette begynner Anthony (Yahya Abdul-Mateen II) å sjå etter nytt materiale til kunstkarriæra si, men i søken sin oppdagar han ting frå ei grumsete fortid som vil tilbake i lyset. Candyman er ein skrekkfilm som gjer akkurat det den skal og litt til. Likevel er den er eit godt stykke frå å kallast eit meisterverk, men Nia DaCosta leverer eit veldig sterkt produkt med sin nyaste film. Med Jordan Peele sitt bidrag på manus og i produsentstolen får filmen eit kjend preg av filmar som Get Out og Us, men med DaCosta bak kamera blir opplevinga eit friskt pust i sjangeren. Filmen stiller stadig med nydelege bilete som nesten hypnotiserer i kinosalen, og set ei heilt spesiell atmosfære som held seg gjennom heile speletida. Filmen tar for seg ganske alvorlege tema, med rasisme i USA og problema det fører til som eit hovudfokus. Dette blir lagt fram på ein solid måte, men det kjennes ut som DaCosta og kompani kunne brukt enda meir tid på å få etablert det bodskapet dei vil ha fram i forteljinga då det heile blir litt hasta og svulmande ved sida av karakterane dei prøvar å utvikle på same tid. Når det kjem til karakterane derimot, er desse svært godt spelt. Yahya Abdul-Mateen II og Teyonah Parris er gode i rollene sine, og med eit godt bidrag frå Nathan Stewart-Jarrett fører det til god kjemi blant karakterane som er veldig interessant å følgje med på. Som ein fan av originalfilmen frå 1992 var eg nervøs for at denne ikkje skulle kunne halde mål, men eg må seie meg veldig positivt overraska. DaCosta brukar det allereie solide materialet frå originalen og byggjer vidare på det med relevante og nytenkjande element som fører til at Candyman blir ei god skrekkfilmoppleving eg vil anbefale til alle interesserte. «Candyman» regissert av Nia DaCosta. Spilletid: 1 timer og 31 minutter. Skuespillere: Yahya Abdul-Mateen, Teonah Parris, Nathan Stewart-Jarrett. Aldersgrense 15 år.
«Free Guy» – Ein Ryan Reynolds film
Ryan Reynolds er tilbake i kjend stil som ein vittig moromann med tendensar til å bryte den fjerde veggen. Denne gongen har han også med seg blant andre Taika Waititi frå filmar som Thor: Ragnarok og Jojo Rabbit, samt Joe Keery frå Stranger Things. Ein skulle tru at denne gjengen kunne lagt fram noko som var greitt underhaldande, men dette er då dessverre ikkje tilfellet. Filmen følgjer Guy. Guy er ein NPC i eit enormt populært spel som lev det glade liv frå dag til dag då han ein dag møter Millie (Jodie Comer), ein spelar som er ute etter å finne informasjon ho kan bruke i ei rettssak mot det store spelselskapet. Etter å ha møtt Millie innser Guy brått at han ikkje vil følgje rutine lengjer, og bryt ut av sin daglege praksis. Dette blir eit stort fenomen både i spelet og i den verkelege verda. Konseptet med at ein NPC utviklar kunstig intelligens og går laus på ei videospelverd med få grenser for kva ein kan gjere, verkar i grunn som det kan by på god underhaldning. Free Guy har eit par greitt underhaldande augneblink, men det hjelp lite når resten av filmen ikkje er særleg bra. Historia den fortel vert fort kjedeleg, og dialogen bombarderer med vitsar som sjeldan treff der dei vil og ofte resulterer i at eg blir fysisk klein. Dette passar veldig dårleg då filmen er heilt avhengig av at Reynolds og kompani skal halde stemninga oppe med vitsar og referansar i Deadpool-tempo. Free Guy er ein ganske rotete film som aldri heilt klarer å sjarmere på måten den vil. Den er som sagt veldig avhengig av humor, men mykje av det som blir presentert fell heilt flatt. Dersom du er veldig glad i Ryan Reynolds eller ekstremt effekttunge filmar, kan det hende du vil like denne. Om du ikkje fell innanfor desse kategoriane er det mange betre ting du kan bruke to timar på. «Free Guy» regissert av Shawn Levy. Spilletid: 1 timer og 55 minutter. Skuespillere: Ryan Reynolds, Taika Waititi, Joe Keery, Jodie Comer. Aldersgrense 12 år.
«The Conjuring: The Devil Made Me Do It» – Halvbakt sjangerblanding
Vera Farmiga og Patrick Wilson er tilbake i rollane som Lorraine og Ed Warren, eit gift par som undersøkjer paranormale hendingar rundt om i verda. Dette er det tredje innslaget i The Conjuring-serien som også har gitt liv til spin-offs som Annabelle (2014) og The Nun (2018) m.m. Slik som dei to førre filmane i serien er handlinga til The Conjuring: The Devil Made Me Do It basert på ekte hendingar Warren-paret skal ha opplevd. Filmen omhandlar Ed og Lorraine Warren si involvering rundt eit drap som fant stad i ein liten amerikansk by i 1981. Drapet fekk spesielt mykje oppmerksemd i media då drapsmannen hevda at han handla som følgje av å vere besett av ein demon. Det at handlinga tar for seg ei rettssak som faktisk har hendt gjer at linja mellom skrekkfilm og «true-crime» blir litt viska ut. «True-crime» delen av filmen funkar greitt for å drive fram ei forteljing, men tar litt vekk frå den typiske skrekkfilmen som The Conjuring-serien pleier å levere. Dei skal ha pluss i boka for å prøve noko nytt med to sjangrar som i teorien kan funke veldig godt i lag, men det heile ender opp med å felle litt flatt. Sjølv om den ikkje er heilt suksessfull når det kjem til å blande sjangrar er dette framleis ein solid skrekkfilm som allereie frå første stund kastar sjåaren rett inn i ein rimeleg intens eksorsisme. Skrekken som blir bydd på er til tider ganske effektiv, og eg skal ærleg seie at eg kjende på ubehag ved eit par anledningar. Likevel er mykje av det som blir presentert av skrekkelege innslag i form av «jumpscares» som ein mot slutten av filmen kan bli greitt nomen av. Dette fører diverre til at den kan miste litt av gnisten sin mot klimakset av forteljinga, og dermed landar litt dårlegare enn det den gjerne skulle gjort. The Conjuring: The Devil Made Me Do It er ein heilt grei film som klarer å formidle ei historie som er engasjerande til tider, men som ikkje heilt får til den sjangerblandinga den prøvar på. Likevel er den verdt å sjå for fans av serien, då den leverer på nivå med dei to førre filmane når det kjem til skrekkaspektet. The Conjuring: The Devil Made Me Do It – Regissert av Michael Chaves. Spilletid: 1t 52m. Land: USA. Norgespremiere: 04.06.2021. Skuespillere: Vera Farmiga, Patrick Wilson, Julian Hilliard. Aldersgrense: 15 år
«The Father» – Enorme prestasjonar frå Hopkins og Colman
I leilegheita si sit 81 år gamle Anthony (Anthony Hopkins) og høyrer på opera. Dottera hans Anne (Olivia Colman) har sendt fleire heimehjelp arbeidarar for å hjelpe han i kvardagen då ho lenger ikkje har tid til det, men han har vist alle til døra. Anthony likar leilegheita si godt, men då det plutseleg begynner å dukke opp folk han ikkje kjenner igjen byrjar han å mistenke at nokon prøver å svindle han ut av den. Vi følgjer Anthony gjennom opplevingar som skurrar med realiteten hans. The Father skildrar demens på ein måte som får meg til å sitte igjen og lure på om det faktisk er slik det er. Mesteparten av filmen er fortalt frå Anthony sitt perspektiv med saumlause overgangar mellom forskjellige augneblink som etter kvart som filmen går kan opplevast som veldig overveldande. Dette er gjort på meisterleg vis og set sjåaren i Anthony sine sko ved å skape forvirring og usikkerheit. Florian Zeller har her skapt noko som kjem til å bli sitjande med meg i ei stund framover. Sjeldan har eg opplevd ein film som har plassert meg i situasjonen til hovudpersonen på ein måte som får meg til å setje spørsmål ved framtida mi. Mykje av dette kjem også gjennom to alvorleg bra skodespelarprestasjonar. Dette er nemleg ein film som ikkje kunne ha vore i nærleiken av like bra som den er utan godt skodespel. Anthony Hopkins tok med ein Oscar for sin prestasjon, og det skal seiast at er velfortent. Olivia Colman vart også nominert for hennar rolle som ho leverer enormt sterkt i. Desse to prestasjonane klarer å formidle kompliserte følelsar som er vanskeleg å setje ord på, og er noko av det betre eg har sett i nyare tid. Eg var ikkje heilt sikker på kva eg skulle forvente då eg sat meg ned i salen for å sjå The Father, men ingenting kunne førebudd meg på det som kom. Dette er ei oppleving som ofte er ubehageleg og gjerne sparkar deg litt ekstra når du er nede, men som også på rørande vis fortel om tilstanden å vere menneskje. Dersom du har anledning, vil eg råde deg sterkt til å sjå The Father for å oppleve noko du neppe har gjort før. The Father – Regissert av Florian Zeller. Spilletid: 1t 37m. Land: England. Norgespremiere: 28.05.2021. Skuespillere: Anthony Hopkins, Olivia Colman, Imogen Poots. Aldersgrense: 9 år
«Godzilla vs. Kong» – Akkurat det den skal vere
Filmen er kanskje ikke særlig god, men klaffer godt på de punktene de går inn for.
«Wrong Turn» – Ein plagsom film
Av og til kjem det ein film som ikkje heilt klarar å levere på nokon frontar. Ein film som får deg til å verkeleg glede deg til den er ferdig, men som likevel verkar til å aldri ta slutt. Dette er ein slik film. Wrong Turn startar slik som mange andre filmar i sjangeren. Ein gjeng attraktive ungdommar skal på tur i skogen. Etter å ha ignorert tallause åtvaringar frå dei lokale i småbyen dei besøker går ting, som ein kanskje har forventa, veldig gale. Gjengen finn seg sjølv i ein tjukk skog som viser seg å skjule eit hemmeleg samfunn med folk som ikkje tar lett på framande som kjem for nær. Dette er ein reboot av serien med same namn som starta i 2003. Så historia kan verke kjend både derfrå og frå uendeleg mange andre skrekkfilmar. Det kan også verke som den kan by på iallfall eit par grøss i kjend stil, men dette skal vise seg å ikkje vere tilfellet. I det filmen begynner å plukke opp tempoet, tar den ein u-sving for å presentere eit par halvbakte politiske idear og ei fullstendig unødvendig «far leitar etter dotter»-forteljing med Matthew Modine i spissen. Eg er klar over at akkurat denne typen skrekkfilm sjeldan er særleg god, men meir ofte enn ikkje er det eit par lyspunkt i desse filmane som ein enten kan le av eller kanskje til og med bli litt skremd av. Wrong Turn bommar på absolutt alt som er å treffe, og det er direkte irriterande å følgje med på dei eindimensjonale karakterane gjennom opplevingane sine. Dette er ein film du for all del kan hoppe over. Eg er ikkje sikker på om eg vil anbefale den til folk som likar å ha det dårleg eingong. Sjølv om den har ein nesten lovande start, ender den framleis opp med å falle dødt om relativt tidleg i det som blir den alt for lange speletida. Wrong Turn – Regissert av Mike P. Nelson. Spilletid: 1t 50m. Land: USA. Norgespremiere: 16.04.2021. Skuespillere: Adain Bradley, Charlotte Vega, Emma Dumont, Bill Sage, Matthew Modine. Aldersgrense: 15 år.
«High Ground» – Vil vise fram eit vanskeleg tema, men bommar litt på skiva
High Ground er en brutal film som underholder og opplyser greit nok.
Nordlands Jeanne d’Arc – Krigsheltinne frå Mosjøen
Denne dokumentaren fortel om Liv Grannes frå Mosjøen og hennar arbeid for den norske motstandsbevegelsen under andre verdskrig. Den høgt dekorerte Grannes jobba med britane med blant anna å smugle inn 40 tonn våpen motstandbevegelsen kunne kjempe tilbake den tyske invasjonen med. Nordlands Jeanne d’Arc er ei interessant historie om Noreg under andre verdskrig som ikkje har fått spesielt mykje merksemd før. Kvinner i motstandskampen er ikkje noko ein høyrer så mykje om, så det er spennande å høyre nye historier frå ei tid vi allereie kjenner godt til. Filmen er ikkje spesielt lang med berre 62 minutt speletid, og sjølv om den har ein del engasjerande poeng, kjennes det som at det går litt treigt til tider. Ved sida av historiske bilete og intervju med historieprofessorar og sonen til personen filmen omhandlar, får vi ganske ofte sjå skodespelarar gjenfortelle det som blir fortalt i intervjua, samt stemma til ein anna forteljar. Dette kan vere ein effektiv måte å gjere ting på, men mengda opptak av skodespelarar blir litt for mykje i forhold til mengda bilete frå krigen, og det opplevast som om filmen ikkje heilt klarer å bestemme seg for om den vil vere ein dokumentar eller ein spelefilm. Det at dokumentaren går litt treigt berre i løpet av sin knappe time, gjer den heller ikkje noko tenester. Personleg opplevde eg at dette kunne tatt seg betre ut i serieformat då dei nesten begynte på ei ny historie rett før filmens slutt. Men til trass for sine svakheiter, er Nordlands Jeanne d’Arc likevel ei fascinerande historie som sikkert treff godt hos spesielt interesserte. Nordlands Jeanne d’Arc – Regi av Fredrik Horn Akselsen. Spilletid: 1t 2m. Land: Norge. Norgespremiere: 05.03.2021 Med: Julie Christensen Valla, Sindre-Benedict Hendrichs/Alexander Didriksen. Aldersgrense: 9 år.
The Racer – Sykkelshorts og dop
Sommaren 1998 vart dei fyrste tre etappane i Tour de France heldt i Irland. Løpet har i ettertid blitt døypa «Tour du Dopage». Me følg ein utbrend syklist som framleis vil konkurrere, men må dope seg for å halde toppforma.