Bli medlem

Forfatter: Kristian Kvamsøe

Vekas Strøymetips – 14/03/18

Denne veka: forsvinn fullstendig i eit Lynch-mareritt, eller le deg ihjel av forteljinga om ein bauta i amerikansk humorhistorie.

Vekas Strøymetips – 21/02/18

Denne veka har me ein dobbel dose sjåverdigheiter frå Viaplay. Ein nyskapande teikneseriebasert thrillerserie, og eit botnsolid irsk periodedrama.

Vekas Strøymetips – 07/02/18

Hugsar du den delen av Home Alone der mora får skyss med eit polkaband? Vel, det er visst ikkje so latterleg usansynleg som ein skulle trudd!

Vekas Strøymetips – 31/01/18

To sterke skodespelararprestasjonar er i sentrum av denne vekas strøymetips, i filmar der staheit og naivitet øydeleggjer for store ambisjonar.

Vekas Strøymetips – 24/01/18

På Netflix: The Good Place (Michael Shur, 2016-) Michael Shur har gjort vane av å skapa nokon av dei beste sitcomane på amerikansk network-tv. Frå før står han bak to av dei beste arbeidsplasskomediane i nyare tid, Parks and Recreation og Brooklyn Nine-Nine (saman med Dan Goor). Med The Good Place har han tatt eit steg vekk frå den vante formelen, med denne heller originale settinga: kva viss himmelen var eit nabolag?   Kristen Bell (Veronica Mars, Forgetting Sarah Marshall, Frozen) spelar Eleanor Shellstrop, som har blitt sendt til denne versjonen av himmelen etter å ha døydd i ei ulukke. Nabolaget ho endar opp i er eit av uendeleg mange, og skal i teorien berre vere folkesett med gode menneskje som passar i lag. Alle får til òg med dele bustad med sin «soul mate». Det er berre ein liten ting som øydelegg. Ho er feil Eleanor.   Bell sin Eleanor var ikkje ein spesielt «god» person då ho levde, og hennar tilstedeværelse går bokstavleg talt laus på omgjevnadane, noko som er svært til bry for arkitekten Michael (Ted Danson). Saman med hennar huskamerat, Chidi (William Jackson Harper), som er professor i etikk og den eigentlege Eleanor sin soul mate, forsøker ho å bli eit betre menneskje. Om ho ikkje klarar det risikera ho å øydeleggje nabolaget for alle, og verst av alt: bli sendt til «the bad place».   Foreløpig er det berre fyrste sesong som ligg på norsk Netflix, medan den andre i skrivande stund har to episodar igjen av det originale sendeskjema. Vendingane historia tar i løpet av fyrstesesongen kuliminerar i ein cliffhanger av dimensjonar, og eg kan nesten ikkje venta på at fortsetjinga skal sleppast. På Viaplay: Digging for Fire (Joe Swanberg, 2015) Om du er kjend med filmografien til Joe Swanberg veit du omtrent kva du går til om du ser denne filmen. Viss ikkje kan det hjelpe med ein kjapp oppsummering. Han er ein av dei meir profilerte innan «mumblecore»-sjangeren. Dette er ein laust definert sjanger av lågbudsjettsfilm, som regel lett drama med innslag av humor, med fokus på dialog over handling. Som fleire av Swanberg sine andre filmar har hendingane i Digging for Fire ein spesifisitet som gjev den ei kjensle av å vere sjølvbiografisk.   Jake Johnson (New Girl) og Rosemarie Devitt (Rachel Getting Married, United States of Tara) spelar Tim og Lee, eit ektepar som har fått låne eit hus i eit finare nabolag i LA for nokre veker. Dei har ein son på 3 år, og dei er litt ueinige om korleis skulegangen hans burde byrja. Ein morgon finn Tim ein pistol og eit bein nedgrave i hagen. Han har lyst å leite meir, men Lee er i mot det. Når Lee tek med ungen til foreldra sine for å la Tim få fred til å gjere sjølvmeldinga endar dei begge opp med å gjere heilt andre ting enn dei er meint. Tim byrjar å grave i hagen med kompisar. Lee går ut på by’n åleine. (Lettere) drama fylgjer.   Grunnen til at eg poengterer vekta til dramaet, er at dette ikkje er ein slik type film der forhold går til grunne og himmel og jord skakast pga. misforståingar eller svik. Filmen presenterer heller hendingane som daglegdagse. Små friksjonar oppstår mellom vener og ektefellar, men dei snakkast gjennom. Grenser prøvast og kryssast, men filmen bles ikkje opp dramaet i det som hender, men let det vere grobotn til introspeksjon hjå sjåaren. Som vanleg i mumblecore er dialog og karakterval ofte fullstendig improviserte, noko som forhøgjer kjensla av realisme. Swanberg har på ein eller annan måte stabla saman eit latterleg bra stjernegalleri, der Sam Rockwell, Brie Larson, Anna Kendrick, Orlando Bloom, og Sam Elliot berre er den mest kjende halvparten. Ikkje so rart då at filmen er so sjåverdig som den er.

Vekas Strøymetips – 10/01/18

2017 var eit godt film- og TVår. Ikkje at nokon har sagt at det ikkje var det. Men no har dei siste 4 anbefalingane i denne spalta vore frå det. Just sayin’

Vekas Strøymetips – 03/01/18

På Netflix: Mudbound (Dee Rees, 2017) I jula las eg i eit større amerikansk tidsskrift ein omtale av Netflix sin nye storsatsing, Bright, som hevda at dette var den beste filmen strøymetenesta har laga til no. Utan å driva med for mykje baksnakking kan eg vel seia at eg er ganske ueinig med den påstanden. Tittelen burde sikkert gå til ei eller anna perle skjult bak dei uransakelege algoritmane, men av dei eg til no har sett sjølv meiner eg det er ganske dødt løp mellom The Meyerowitz Stories (tidlegare anbefalt her), og denne vekas høgdepunkt: Mudbound. Mudboud er eit usedvanleg stilsikkert periodedrama, som overgår det meste av Netflix sin oeuvre når det kjem til tematisk djupne med gjenklang i høgaktuelle konfliktar. Filmen er eit lite utsnitt av samfunnet i ein mindre landsby i Mississippi under Andre Verdskrig. Den tar utgangspunkt i to familiar, ein kvit bondefamilie. og ein svart leiglendingfamilie. Begge familiane strever med økonomien, og begge har eit medlem som er borte og krigar i Europa, og det er rundt desse to punkta det meste av konflikt oppstår. Det byrja å nære seg 100 år sidan slaveriet vart oppheva, men det kjennest uhorveleg langt fram til borgarrettsrørsla som tar til på 50-talet. Filmen har sterke skodespelarprestasjonar i alle ledd, med namn som Jason Clark, Carey Mulligan, Mary J. Blige og Jonathan Banks på rollelista, samt halvsvenske Gerret Hedlund, som for fyrste gong gjer seg merka for meg. Regissør Dee Rees viser enorm forteljingsteknisk kontroll, og spreiar det innhaldsrike dramaet jamt og godt ut for mesteparten av speletida, medan ho nær umerkeleg kvesser konflikten i bakgrunnen. Når ho då mot slutten går for nådestøyten er det på ein overraskande, men vel fortent måte. – Kristian Òg på Netflix: Oh Hello: On Broadway (Nick Kroll og John Mulaney, 2017) Kvar for seg er komikarane Nick Kroll og John Mulaney litt hit-or-miss for meg. Eg vart aldri fenga av Kroll Show, men syns The League er ein undersett, tidvis genial sitcom. Mulaney er som regel ganske morosam når han dukkar opp hjå andre, men hans stand-up-spesial The Comeback Kid trefte ikkje heilt. I Oh, Hello: On Broadway jamnar det seg ut, og samarbeidet resulterer i mykje latter. Oh Hello er i utgangspunktet ein serie sketsjar frå Kroll Show, sentrert om eit par geriatriske New-Yorkarar, Gil Faizon (Kroll) og George St. Geeland (Mulaney). I dette showet på ca. 100 minutt  – som er eit opptak frå då showet faktisk gjekk på Broadway – utfoldast karakterane heilt, og me får oppleva alt deira liv og leven, som fortald frå deira eigne, heller skeive perspektiv. Gil og George er høvesvis (feila) skodespelar og forfattar, halvt senile, litt for sikre på eigne evner, og har ein haug morosame uttalefeil. On Broadway er samstundes spelet dei har skrive og framfører om sitt eige liv, og alt av kommentarar og tabbar dei gjer under framsyninga, alltid i karakter. Showet byrjar med ein introduksjon av karakterane og ein gjennomgang av Broadwaytradisjonar før sjølve plottet tek til. Her vert dei fyrste av ein haug gjennomgåande vitsar satt opp, kvar dei aller fleste vil betale seg stort. Vidare tek showet mange uventa vendingar, frå overraskingsgjester i publikum til drøymesekvensar til fullstendig nedbryting av plottet. Det skårast høgt i vitsetettleik, treffsikkerheit, og antal Steely Dan-referansar. Cocaine! – Kristian

Vekas Strøymetips – 20/12/17

Algoritmane til Netflix er ikkje alltid like gode til å finne til fram dei skulte juvelane som passar min spesifikke smak. Det er kanskje ikkje so lett å gjere til nokon som tidlegare har gjeve 4 stjerner til både Crank 2: High Voltage og The Master. Eg merkar det spesielt på filmar litt utanfor mainstreamen, spesifikt slike eg har høyrd om eller sett på filmfestivalen i Trondheim, Kosmorama. Denne veka anbefaler eg difor to dømer på dette, som eg ganske tilfeldig kom over ein dag eg satt og bladde alt for lenge i dei uendelege kategorilistene til nettstaden. Operation Avalanche (Matt Johnson, 2016) Du har kanskje høyrd konspirasjonsteoriane om at månelandinga i 1969 var ei forfalsking. At Kubrick var involvert, og at skuggar og flaggrørsler avslører bileta dei tok som fabrikkerte. Vel, her er found-footage-filmen som viser akkurat kor korrekte desse teoriane er. Filmen er laga av, og fylgjer eit team av unge, ferske CIA-agentar, som finn ut at månelandinga ikkje vil kunne fullførast innan slutten av ti-året, som Kennedy lova. Dei tar på seg den oppgåva å lage ei forfalsking som kan visast på TV, og soleis hindrar at USA mistar andlet i høve til Sovjetunionen. Alt dokumentert med delvis eller heilt skjulte kamera. Det artige med filmen er kor godt den blandar latterleggjering av heile konseptet med ein dokumentar-til-thriller utvikling av sjangeren i det interne narrative. Det er skikkeleg morosamt å sjå karakterane brainstorme seg fram til detaljane som (nokon) folk no ser på som «prov» at landinga er fake. Og til djupare bedrageriet går, til meir finn filmskaparane seg fanga av CIA, noko som reflekterast i sjangerendringa utover filmen. Filmen strekk seg litt for langt i slutten, og endar på ein i overkant mørk tone, men opp til det punktet er den ei svært god skrøne.   Angry Indian Goddesses (Pan Nalin, 2015) Dette er noko so sjeldan som ein indisk buddy comedy/kultur-kritisk drama, med kvinner i alle hovudrollene. Ok, so er ikkje eg so kjend med indisk film at eg veit sikkert at dette er ein sjeldan filmtype, men det kjendest utruleg fresht ut då denne gjekk på Kosmorama i 2016. Plottet startar noko ordinert, med at ein venegjeng som ikkje har møtst på ei stund samlast hjå ein av dei for noko slags hending, her eit bachelorette party. Men, størsteparten av gleda med filmen er nettopp samtalane mellom hovudkarakterane ettersom dei blir gjenkjent med kvarandre. Det er morosamt og rørande om einannan, samtidig som det tas eit oppgjer med indisk kultur. Filmen kommenterer på alle hot button-tema ein kan tenkje seg, og tør å vere kritisk. Persongalleriet er variert og fengande, og historia blir fortalt på ein energisk, fargesprakande måte, med liberal bruk av musikalske montasjar. Me nærmar oss (heldigvis) ei tid der det å sjå filmar drivne av kvinnelege karakterar åleine ikkje følast eksotisk i seg sjølv, og Angry Indian Godesses er eit perfekt døme på kvifor det er kjedeleg og idiotisk at me ikkje har kome dit tidlegare. Kristian Kvamsøe